بنام او

بياد تو

ميخوام امروز در مورد اينكه چرا اسم وبلاگم رو گذاشتم عشقهاي عرفاني حرف بزنم .

آدما معمولا شعرها ، دوست داشتنها و دوستيها ، و احساسات خودشون رو عشق نام ميذارن

و زياد بهشون اهميت نميدن 

اما بعدها به يك حس دروني خاصي ميرسن كه اون شعرها و دوست داشتنها يه رنگ ديگه اي براشون پيدا ميكنه

حسون حالت محجوبي پيدا ميكنه

پاك ميشه و به اين نتيجه ميرسه كه عشق آدما عرفاني و ملكوتيه

منم نظرم همينه و دوست داشتم بنويسم :

عشقهاي عرفاني

به نظر شما چقدر ما آدمها رفتارم اينجوريه ؟ چقدر عشقها برامون ملكوتي و عرفانيه ؟

چقدر برامون مهم پاك بودنش رو ؟

عاشق شده ام بر تو ،تدبير چه فرمائي

از راه صلاح آيم يا از سر رسوائي

در دوستي ات شهري ، گشتند مرا دشمن

بر من كه كند رحمت ؟ گر هم تو نبخشائي

هر جا كه تو را بينم ، دست من و زلف تو

داني كه مهم نبود ، بر عاشق رسوائي

زين سان كه منم بي دردو از تو مبادا كس

نه دسترسي بر تو ، بي تو - نه - شكيبائي